Paul Ebbert
Unse Borkske Platt (1954)

Hier proat se up’t Land un in de Stadt
dörwegs alle dat Borkske Platt.
Et is bloß schade, dat man noch ümmer wecke find, (1)
well van dat Plattdütske nix wetten will’t.
Doch de kennt jo uk nicht den groten Wert
van de Sproke, well us de Ollen häbt lehrt.
Un is se uk mongs etwas butt, (2)
man kann proaten und quasseln und man lacht sick kaputt.
De olle Sproke is uk wirklich goot,
se breg us mongs mol frohen Mot, (3)
wann eene up Plattdütsch anfönk te vertellen
met en paar so schöne olle Kamellen.
Jo, up Platt kann man nämlich so manches breggen, (4)
wat man up Hochdütsch nich kann seggen.
Dorüm döt mie ümmer denjenigen leed,
well van dat Plattdütschke nix versteht.
Wann man so vergnögt bineene sit
un man häw noch so grade ne Stüneken Tied
un man underhölt sick so van düt of dat
up usse schöne Borkske Platt, (5)
dann giw dat in jede Runde
ne recht vergnögte pläsierlicke Stunde
un alle, die hier kommt ut de Nöchte van Borken off ut de Stadt, (6)
de weet alle, et geht nix öwer dat Borkse Platt.

Aus: De Kiepenkärl pök ut. Dönkes und Borkske Bälder van Paul Ebbert, Borken 2006, S. 127.